انسان اگر از انتظار گريخته و اميدي به آينده نداشته باشد، زندگي براي او مفهومي نخواهد داشت. انتظار تحرّک بخش است. آنچه مورد انتظار است، هر چه مقدس تر باشد، انتظارش نيز مقدس تر خواهد بود و ارزش مردم را مي توان از انتظاري که دارند سنجيد.

انتظار فرج امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ نقش خود را در آرامش دلهاي پريشاني که از وضع موجود در جامعه ها به ستوه آمده و در ميان امواج يأس غوطه ور است ايفا مي کند.

يگانه آرزوي آنان پيشوائي است که عالم سراسر تاريکي را به پرتو جمالش منوّر مي سازد و اين اميد خود آرام بخش جان آنهاست. با اين اميد شاهراه شريعت را با استواري طي کرده و در برابر مشکلات مي ايستد و بدين روش زمينه اي را براي ظهور آن عزيز فراهم مي سازد.

لذاست که آن حضرت مي فرمايد:

«براي فرج بسيار دعا کنيد که آن خود فرج شماست.»

ارزش انتظار

در کلمات نوراني اهل بيت (ع) به دفعات، از منتظران واقعي فرج ستايش شده است:

امام باقر (ع) فرمودند:

... خوشا به حال آنان که در آن زمان (غيبت) بر امر (ولايت) ما ثابت قدم باشند.

زيرا کمترين ثوابي که آنان را خواهد رسيد، آنکه خداوند به ايشان گويد:

... بشارت باد شما را به جزاي نيکوي من. از شما مي پذيرم (رفتار نيک را) و بر شما مي بخشايم (عملهاي زشت را) و بخاطر شما در مي گذرم و سيراب مي سازم بندگانم را با آب باران بلاها را از آنان رفع مي کنم. اگر شما نباشيد عذابم بر آنان نازل خواهد شد.

امام صادق (ع) مي فرمايند:

خوش بر احوال شيعيان قائم ما که در زمان غيبت انتظار ظهورش مي کشند و هنگامه ظهور فرمان بردار اويند. آنان اولياء خدايند که هيچ ترسي بر آنان نيست و هرگز غمگين نخواهند شد.

و در سخني ديگر فرمودند: کساني که در حال انتظار از دنيا روند مانند آنست که در

خيمه قائم همراه او بوده اند.