در اينجا به چند نمونه از رواياتي که بيانگر مدّت حکومت حضرت مهدي (عليه السلام) و روزهاي حکومت او و وضع پيروان او و اوضاع زمين و مردم آن است، مي پردازيم:

1 - «عبدالکريم جُعفي» (يا خثعمي) مي گويد: به امام صادق (عليه السلام) عرض ‍ کردم:«امام قائم (عليه السلام) چند سال حکومت مي کند؟».

فرمود:«هفت سال، و روزها براي آن حضرت، طولاني گردد به طوري که هر سال از سالهاي حکومت او برابر ده سال از سالهاي شماست، بنابراين، آن حضرت هفتاد سال از سالهاي شما، حکومت مي نمايد و در آستانه قيام آن حضرت در ماه جمادي الاُخري و ده روز از ماه رجب (جمعا چهل روز پي در پي) باران مي بارد که مردم نظير آن را نديده اند و خداوند گوشت بدن مؤ منان را در قبرها بروياند (و آنان را زنده کند) و گويي آنان را هم اکنون مي نگرم که از سمت جهنيه (ناحيه موصل...) مي آيند در حالي که از سر و صورتشان خاک مي ريزد».

2 - «مفضّل بن عمر» مي گويد: شنيدم امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«هنگامي که قائم ما قيام کند، سراسر زمين به نور پروردگارش روشن گردد و مردم از نور خورشيد، بي نياز شوند و تاريکي از ميان برود و يک انسان در حکومت آن حضرت به مقداري عمر مي کند که داراي هزار پسر شود که در ميان آنان هيچ دختر نيست، زمين گنجهاي خود را آشکار کند به طوري که مردم، آن گنجها در را روي زمين بنگرند و انسان به جستجوي فقيري مي پردازد که به او از مالش احسان کند و يا زکاتش را به او بدهد، کسي پيدا نمي شود که اين اموال را از او بگيرد و مردم بر اثر رزق و روزي فراوانِ خداوند عطا بخش، بي نياز هستند».