عمل کردن به اين آيه شريفه قرآن که خداي تعالي مي فرمايد:

با امام رابطه برقرار کنيد به چه صورت بايد باشد تا انسان مطمئن شود که وظيفه خود را انجام داده است؟ پاسخ ما:

آيه اي در قرآن هست که مي فرمايد:

يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا [1] .

کلمه ر ابِطُوا در ظاهر آيه به معناي اين است که با هم ارتباط داشته باشيد و تفرقه نداشته باشيد. ولي در تفسير، يعني باطن آيه معنائي را بيان کرده که در روايت مي فرمايد:

اي رابطوا مع امامکم المنتظر با امام منتظرتان رابطه داشته باشيد.

به طور کلّي رابطه با امام بر دو قسم است چه امام حاضر باشد و چه غائب، فرقي نمي کند. يک وقت منظور از رابطه داشتن با امام اين است که هر وقت بخواهم بتوانيم برويم او را ببينيم. يک وقت هم معناي رابطه اين است که انسان مثل احمد بن اسحاق قمي که با حضرت امام حسن عسکري (عليه السّلام) رابطه داشت، باشد.

او در قم زندگي مي کرد و امام حسن عسکري (عليه السّلام) در سامراء بودند سالي يک بار خدمت امام حسن عسکري (عليه السّلام) مي رسيد و سؤالاتش را مي پرسيد و اگر سهم سادات يا سهم امام داشت به حضرت تقديم مي کرد و آن حضرت هم به او دستور فرمودند که مسجد امام حسن عسکري (عليه السّلام) را در قم بسازد، پس يک معني رابطه به اين صورت است، حال شما بايد اين رابطه را با امام زمان خودتان داشته باشيد، يعني حضرت وليّ عصر (روحي فداه) شما را بشناسند و شما هم حضرت را بشناسيد. اين معناي رابطه است نه اينکه مثلا روزي يک ساعت در خدمتشان بنشينيد اگر اين رابطه است، پس رابطه ابوسفيان با پيغمبر اکرم (صلّي اللّه عليه و آله) خيلي زياد بود، در حالي که نه، هيچ رابطه معنوي نداشت.

ديدن و نشستن و چشم و ابرو نگاه کردن و با حضرت صحبت کردن ولي معرفت نداشتن را رابطه نمي گويند. نديدن و ملاقات نکردن ولي امام را شناختن و سخنانش را توجّه کردن و حرفهايش را عمل کردن را رابطه مي گويند. و منظور قرآن شريف هم همين بخش از رابطه است که مي فرمايد:

يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا در زمان غيبت صبر کنيد و همديگر را وادار به صبر کنيد و با امام زمانتان روحا ارتباط برقرار کنيد.