دعاي فرج


کلمه «فرج» يعني، آسودگي از اندوه و غم و بيماري و آنچه نفوس را از آن کراهت است و نيز گشايش را گويند. «دعاي فرج» دعايي است که حضرت صاحب الزّمان عليه السلام آن را به يکي از شيعيان (محمدبن احمدبن ابي الليث) آموختند. علامه ميرزا حسين نوري در کتاب نجم الثاقب به نقل از کنوز النجاح (تأليف شيخ طبرسي رحمه الله) آورده است: «اين دعا را حضرت صاحب الزّمان عليه السلام در خواب به ابي الحسن محمدبن ابي الليث در شهر بغداد، در مقابر قريش (مرقد مطهر کاظمين) تعليم نموده است.

ابي الحسن از ترس کشته شدن به مقابر قريش گريخته و پناه برده بود؛ پس به برکت خواندن اين دعا، از کشته شدن نجات يافت». [1] .

دعاي فرج اين گونه آغاز مي شود: «اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ وَبَرِحَ الخَفَاءُ...». [2] گفتني است دعاهاي ديگري نيز به عنوان «دعاي فرج» موسوم است؛ چنان که مرحوم مجلسي در بحارالانوار، تحت عنوان باب «ادعية الفرج»، 39 دعا آورده است. [3] .


پاورقي

[1] نجم الثاقب، ص 262 - 263.

[2] مصباح الکفعمي، ص 176؛ بحارالانوار، ح 99، ص 18، ح 11.

[3] ر.ک: بحارالانوار، ج 95، ص 108.