دنيا پرستي


رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: «سَيَأتِي عَلَي اُمَّتي زَمَانٌ تَخْبُثُ فِيهِ سَرائرُهُمْ وَتَحْسُنُ فِيهِ عَلانِيَتُهُمْ طَمَعاً فِي الدُّنيا وَلايُريدُونَ بِهِ مَا عِنْدَاللهِ رَبِّهِمْ يَکُونُ دِينُهُمْ رِيَاءً لايُخالِطُهُم خَوفٌ يَعُمُّهُمُ اللّهُ مِنْهُ بِعِقابٍ فَيَدعُونَهُ دُعَاءَالغَرِيقِ فَلايَستَجِيبُ لَهُمْ»؛ [1] .

«زماني بر امت من مي آيد که در آن زمان، درون هاي مردم پليد مي شود؛ ولي ظواهرشان به طمع مال دنيا آراسته مي گردد، به آنچه در پيشگاه خداوند هست، دل نمي بندند. کارشان ريا و تظاهر است. خوف از خدا به دل شان راه نيابد و خداوند آنان را به عذابي فراگير دچار سازد. آنها چون غريق، خداوند را مي خوانند؛ ولي او دعاي شان را مستجاب نمي کند».


پاورقي

[1] شيخ کليني، الکافي، ج 8، ص 306، ح 476؛ ر.ک: شيخ صدوق، ثواب الاعمال، ص 253.