بحث «رجعت» از مباحث مهم اعتقادي شيعه است که با فرهنگ مهدويّت نيز ارتباط تنگاتنگي دارد. واژه «رجعت» در کتاب هاي لغت به معناي «بازگشت» است؛ يعني، برگشتن به جايي که پيش تر در آنجا بوده است. [1] .

معناي اصطلاحي «رجعت» عبارت است از: «بازگشت دو گروه از مردگانِ مؤمنان محض و کافران محض - به همان صورت هايي که در گذشته بودند [2] - به دنيا تا پس از ظهور حضرت مهدي عليه السلام و قبل از قيامت [3] مؤمنان از برپايي حکومت جهاني عدل شاد گردند و کافران از ذلت و حقارت ستمگران متألم شوند.» [4] .

ناگفته نماند که برخي رجعت را به ظهور حضرت مهدي عليه السلام و بازگشت دولت آل محمدصلي الله عليه وآله تأويل کرده [5] و بازگشت خود ائمه عليهم السلام را با بدن هاي ظاهري اشان منکر شده اند. در رد اين قول جهاتي ذکر شده است:

يکم. روايات متواتر به بازگشت جسماني ائمه عليهم السلام ورجعت کنندگان تصريح کرده است و قابل تأويل نيز نيست.

دوم. رجعت هايي که در امت هاي گذشته صورت گرفته و در روايات و آيات به آنها اشاره شده و شيعه آنها را نيز دليل بر مدعاي خود قرار داده است، به صورت بازگشت مردگان با همان جسم هاي گذشته ايشان بوده است.