«شرايط ظهور»؛ يعني، زمينه هايي که امکان تحقق ظهور امام عصرعليه السلام را فراهم مي آورد و آن را امري منطقي و لازم مي نماياند. شرايط ظهور با نشانه هاي ظهورتفاوت دارد؛ براي مثال وجود تعداد الکافي از پاکدلان براي آغاز انقلاب جهاني در شمار «شرايط ظهور» مي گنجد؛ ولي نداي آسماني و خروج سفياني، از «نشانه هاي آن» شمرده مي شود. البته هر دو بايد پيش از ظهور تحقق يابند؛ زيرا ظهور پس از آشکار شدن همه شرايط و نشانه هاي حتمي آن رخ مي دهد؛ وگرنه به تحقّق مشروط قبل از وجود شرط و نيز دروغ بودن روايات نشانه هاي ظهور - که درستي شان به طور متواتر و قطعي احراز شده است - مي انجامد. [1] .

پاره اي از تفاوت هاي شرايط و نشانه هاي ظهور عبارت است از:

1. توقف ظهور بر شرايط، توقفي واقعي و از نوع توقف معلول بر علت است؛ ولي علامات تنها نزديک شدن زمان ظهور را مي نمايانند. از اين رو، وقوع ظهور، بدون تحقق اين نشانه ها ممکن است. البته پاره اي از نشانه ها - مانند خروج سفياني و قتل نفس زکيّه - با شرايط ظهور ارتباط عنصري دارند؛ يعني، از نتايج عصر فتنه ها و انحرافانند و به آماده سازي يکي از شرايط ظهور مي انجامند.

2. تحقق هم زمان همه نشانه ها يا گردآمدن آنها در يک زمان، ضرورت ندارد. نشانه ها مي توانند با فاصله هاي بسيار اتفاق افتند و در زمان واحد گرد نيايند؛ ولي شرايط چنين نيستند. در نهايت بايد تمام شرايط با هم محقق شوند و در يک زمان اجتماع کنند تا ظهور پديد آيد.

3. علايم پيش از ظهور، پديد مي آيند و از ميان مي روند؛ ولي شرايط کمي پيش از ظهور رخ مي دهند و بعد از تحقّق ظهور نيز باقي اند. [2] .