يکي از القاب حضرت مهدي عليه السلام «شَريد»، به معناي آواره است. از اين جهت که آن حضرت در دوران غيبت، منزلي معيّن و خاصّ ندارد، به اين لقب خوانده شده است.

اصبغ بن نباته گويد: از اميرالمؤمنين عليه السلام شنيدم که مي فرمود: «صاحب اين امر، شريد (آواره)، طريد (رانده)، فريد (تک) و وحيد (تنها) است». [1] .