بدون ترديد از برترين آموزه هاي پيامبران ايمان به «غيب» است. خداوند متعال در ابتداي صحيفه آسماني خود آن گاه که ويژگي هاي پرهيزگاران را بر شمرده، ايمان به غيب را در رأس ويژگي ها قرار داده مي فرمايد: «ذلِکَ الکِتابُ لا رَيْبَ فيهِ هُدَيً لِلمُتَقينَ الذينَ يُؤمِنُونَ بِالغَيبِ وَ...» [1] «اين است کتابي که در [حقانيت] آن هيچ ترديدي نيست [و] مايه هدايت تقوا پيشگان است؛ آنان که به غيبت ايمان مي آورند و...».

بخشي از اين اعتقاد، مربوط به «امدادهاي غيبي» خداوند است. اين امدادهاي الهي، در طول تاريخ به بهترين صورت ممکن به کمک انسان ها آمده و آنان را در برابر زوال و نابودي ياري کرده است.

از آيات قرآن به روشني استفاده مي شود که خداوند در مقابله حق با باطل، جانب جريان حق را نگه مي دارد و از آن دفاع مي کند. اين دفاع، گاهي از طريق نيروهاي پنهان و امدادهاي غيبي صورت مي گيرد و روشن است که در بزرگ ترين و وسيع ترين رويارويي حق با باطل و انقلابي که در راستاي اهداف پيامبران در نظام هستي رخ خواهد داد (قيام حضرت مهدي عليه السلام)، اين سنّت الهي بيش از پيش جلوه خواهد کرد.

اگر چه اساس قيام حضرت مهدي عليه السلام بر امور طبيعي است؛ ولي به اقتضاي عظمت و گستردگي آن قيام جهاني، خداوند برخي از نيروهاي پنهان و فوق طبيعي را در اختيار آن حضرت قرار خواهد داد تا موجبات پيروزي ايشان، هر چه بهتر فراهم آيد.

نمونه هايي از امدادهاي غيبي: