محمد احمد فرزند عبداللّه در سال 1848 م در جزيره «بنت» سودان متولد شد. در کودکي نزد علماي خارطوم دانش اندوخت. سپس به جزيره «آبا» شتافت و پانزده سال در قعر چاهي به رياضت پرداخت. محمد پيوسته بر فساد مردم مي گريست و از شدّت رياضت و روزه، بسيار نحيف گرديد. او شيرين زبان و با عاطفه مي نمود و سودانيان استعمار زده را به فتح جهان و گسترش عدالت نويد مي داد. اعضاي قبيله «بگارا» - که مقتدرترين قبيله آنجا بود - او را تقديس مي کردند. محمد همواره از مردي که جهان را از عدالت مي آکند، سخن مي گفت و ستمديدگان را بشارت مي داد. در چهل سالگي روزي کسي به او گفت: اي بزرگوار: شايد تو خود مهدي موعودي؟ محمد نخست انکار کرد؛ ولي به تدريج خود را مهدي خواند. مردمي که از برده فروشي و ستم مصريان و انگليسيان به، ستوه آمده بودند، ادعايش را پذيرفتند. محمد احمد با دختراني از قبايل مختلف ازدواج کرد و پيوندهاي بسيار پديد آورد. پيروان محمد احمد، وي را تا حدّ پرستش گرامي مي داشتند. در سال 1300 ق داعياني نزد شيوخ قبايل فرستاد و از آنان خواست به او که مهدي منتظر است و رسول خدا آمدنش را بشارت داده ايمان آورند. حاکم خارطوم نماينده اي نزد وي فرستاد. وقتي فرستاده حاکم آمادگي پيروان محمد را مشاهده کرد، به پايتخت بازگشت و با پنجاه جنگاور به نبرد با مهدي روي آورد در اين جنگ، نماينده حاکم خارطوم و همراهانش هلاک شدند و کار مهدي سوداني رونق فزون تر يافت.

ژنرال گوردن از سوي دولت بريتانيا سمت محمد احمد شتافت؛ اما او نيز به قتل رسيد. بدين ترتيب، خارطوم و تمام سودان به دست مهدي سوداني افتاد. او بارها با محمد سعيد پاشا و عبدالقادر پاشا و افسران انگليسي نبرد کرد. در تمام اين جنگ ها پيروز شد و غنيمت بسيار به دست آورد. مهدي سوداني سرانجام در 21 ژانويه 1885 م بر اثر تبي شديد در گذشت. او هنگام مرگ عبداللّه نعاشي را جانشين خود ساخت، اما عبداللّه براي اين مقام شايستگي نداشت و به زودي تمام دستاوردهاي مهدي را از کف داد. [1] .