ناووسيه


«ناووسيه» از شيعيان «اماميّه»، به زندگي جعفر صادق عليه السلام اعتقاد داشته و منتظر ظهور آن حضرت بودند. [1] مي گويند: او همان قائم مهدي است. «ناووس» از اهالي بصره و منسوب به دهي به همين نام بود. برخي گفتند: او عبداللّه ابن ناووس يا عجلان بن ناووس نام داشت. وي مي گفت: حضرت علي عليه السلام برترين فرد امت اسلام بود و هر که او را تفضيل ندهد، کافر است. آنان امامت را در حضرت جعفر بن محمدصلي الله عليه وآله متوقف مي دانند و موسوم به «صارميه» شدند.

ناووسيه گفتند: جعفر بن محمد زنده است و نمرده و نميرد و مهدي آخِرُالزّمان او است. آشکار شود و بر مردمان فرمانروايي کند. آنان مي پنداشتند: از وي روايتي رسيده که گفت: «اگر کسي بر شما فراز آيد و بگويد که مرا بيمار يافته و مرده مرا شسته، باور نکنيد و بدانيد که من سرور شما و دارنده شمشير هستم». به جهت همين شمشير داشتن، اين طايفه را «صارميه» نيز خوانده اند. [2] .


پاورقي

[1] الملل والنحل، ج 1، ص 184.

[2] ر.ک: الفرق بين الفرق، ص 33؛ فرهنگ فِرق اسلامي، ص 436.