«بيت» در لغت به معناي خانه و «حمد» به معناي ستايش و ثنا است. اين واژه در برخي روايات مهدويّت به کار رفته و از آن به عنوان جايگاهي مربوط به حضرت مهدي عليه السلام ياد شده است.

مفضل گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام فرمود: «اِنَّ لِصَاحِبِ هَذا الاَمْرِ بَيتاً يُقَالُ لَهُ بَيْتُ الحَمْدِ فِيهِ سِراجٌ يَزهَرُ مُنذُ وُلِدَ اِلَي يَوْمَ يَقُومُ بِالسَّيفِ لا يُطْفَأ» [1] ؛ «همانا صاحب اين امر را خانه اي است که بدان «بيت الحمد» گويند. در آن چراغي است که روشني مي بخشد و از آن هنگام که صاحب الامر زاده شده تا روزي که با شمشير قيام کند، خاموش نخواهد شد».

اگرچه به روشني جايگاه اين خانه و چگونگي روشنايي بخشي چراغ آن، بيان نشده است؛ ولي احتمال مي رود مقصود يک معناي کنايي باشد که با ولادت آخرين حجّت الهي، چراغ هدايت بشر با فروغي هر چه بيشتر به پرتو افشاني پرداخته و زمين را از نور وجود خود آکنده ساخته است. اين روايت با همين مضمون از امام باقرعليه السلام نيز نقل شده است. [2] .

گفتني است اين واژه در منابع اهل سنّت نيز آمده است؛ ولي به معناي خانه اي است که در بهشت ساخته مي شود. [3] .