توقيع


«توقيع» به معناي امضا کردن نامه و فرمان و نشان کردن برنامه و منشور است. همچنين پاسخ هايي است که بزرگان و دولتمردان، زير سؤال ها و درخواست هاي کتبي که از ايشان مي شود، مي نويسند. [1] .

«توقيع نويسي» از زمان هاي دور، بين حاکمان و فرمانروايان رواج داشته، و موارد فراواني از توقيعات آنها در متون تاريخي ثبت و ضبط شده است.

در کتاب هاي روايي، فقهي و تاريخي شيعه نيز، توقيع به قسمتي از نوشته هاي ائمه اطهارعليهم السلام اطلاق شده است. البته عمده آنها - چه از لحاظ مقدار و حجم و چه از نظر تعداد - توقيعاتي است که از سوي قلب عالم امکان، حضرت صاحب الزّمان عليه السلام صادر گرديده است.

امروزه نيز وقتي سخن از «توقيع» به ميان مي آيد، ذهن به توقيعات حضرت مهدي عليه السلام منصرف مي گردد؛ اگرچه از ديگر امامان عليهم السلام نيز نوشته هايي تحت عنوان «توقيع» صادر شده است.


پاورقي

[1] علي اکبر دهخدا، لغت نامه، ج 5، ص 7145.