«جَوارِ الکُنَّس»، از القاب حضرت مهدي (عج) شمرده شده است. «جَوارِ الْکُنَّس» يعني ستاره هاي سيّاره که در زير شعاع آفتاب پنهان مي شوند. همانگونه که وحوش به خوابگاههاي خود مي روند و در آنجا پنهان مي شوند. امام باقر عليه السلام در تفسير دو آيه ي شريفه ي:

فَلا اُقْسِمُ بِالخُنَّسِ - الْجَوارِ الْکُنَّسِ (تکوير/15 و16)

: سوگند به ستارگاني که باز مي گردند، حرکت مي کنند و از ديده ها پنهان مي شوند»

فرمود: «مراد از آن امامي است که در سال 260 هـ. ق غايب مي شود و آنگاه زماني مانند شهاب درخشان در شب تاريک ظاهر شود». («نجم الثاقب»، باب دوّم، ص 67)