اعتقاد به «حکومت صالحان» ميان مسلمانان (به ويژه شيعيان) وجود داشته است. مراد از «حکومت صالحان» آن است که در جامعه بشري - و به طور خاصّ در جامعه ديني و اسلامي - چاره اي جز به دست گرفتن قدرت سياسي، به وسيله انسان هاي صالح، ديندار، عادل، امين، پارسا، شجاع و مورد اعتقاد و اعتماد مردم نيست؛ وگرنه نه ديانت بر جاي مي ماند و نه عدالت محقق مي شود و نه مردم به سعادت واقعي خواهند رسيد. براي اثبات اين مدعا، به دلايل عقلي و نقلي استناد شده است؛ از جمله اينکه «وجود نظام آفرينش دليل روشني بر پذيرش يک نظام صحيح اجتماعي در آينده، در جهان خواهد بود». از نظر نقلي هم به برخي از آيات و روايات الاحتجاج و استناد شده است؛ از جمله آيه 105 سوره «انبياء» است که از آن ضرورت قطعي قيام مصلح جهاني و تشکيل حکومت عدل الهي و اسلامي، استنباط مي شود.

از نظر شيعيان دوازده امامي، حکومت صالحان منحصراً حکومتي است که در رأسش معصوم باشد و معصوم نيز در حال حاضر فقط يک تن بيش نيست که غايب است؛ از اين رو تا کنون حکومت صالحان بر جهان حکم نرانده است و پس از اين فقط با ظهور امام زمان و مهدي منتظرعليه السلام مورد اعتقاد شيعيان، حکومت صالح جهاني و ايده آل محقق خواهد شد.