قرباني و ميهماني



واژه «عقيقه» در فرهنگ اسلامي، به معناي کشتن گوسفند، گاو يا شتر و... پس از ولادت کودک است و اين کار از ديدگاه اسلام کاري
پسنديده مي باشد.

پيامبر گرامي صلي الله عليه و اله و سلم پس از گذشت هفت روز از ولادت دو فرزند گرانمايه اش حضرت حسن و حسين عليه السلام
اين کار پسنديده را انجام داد و براي هر کدام يک قوچ، عقيقه کرد.

عقيقه، با اين بيان، کاري است که بخاطر تقرب به خدا و به منظور سلامت و طراوت کودک و تأمين حيات و آسايش او انجام مي
گردد.

در روايتي از پيامبر گرامي صلي الله عليه و اله و سلم آورده اند که فرمود: «کل أمري مرتهن بعقيقته.»
[1]
.

يعني: هر کس در گرو عقيقه خويش است.

و امام صادق عليه السلام فرمود:

«هر کودکي در گرو عقيقه اي است که پس از ولادت او براي سلامتي او





داده اند.» [2] .

اين بيان و اين تعبير، چقدر زيبا و بديع است، چرا که خداوند هنگامي که فرزندي را به پدر و مادري ارزاني مي دارد، ممکن
است اين کودک به حيات خويش ادامه دهد و عمر طبيعي کند و ممکن است اين نعمت و هديه الهي باز پس گرفته شود و از دنيا برود، اين
روايات نشانگر آن است که: وقتي پدر و مادر براي سلامتي و طراوت و آسايش زندگي کودک، قرباني کنند و عقيقه دهند، سلامتي او
تضمين مي گردد چرا که در روايات اين تعبير آمده است که: «عقيقه به منزله ي رهان است.»



[1] بحارالانوار، ج 104، ص 126.

[2] بحارالانوار، ج 104، ص 121.