" اِذا قامَ قائِمُنا (ع) وَضَعَ يَدَهُ عَلي رُؤُسِ العِبادِ فَجَمَعَ بِهِعُقُولَهُم ، وَ کَمُلَت بِهِ اَحلامُهُم ، ثُمَّ مَدَّ اللهُ في اَبصارِهِم وَ اَسماعِهِم حَتّي لايَکُونَ بَينَهُم وَ بَينَ القائِمِ (ع) حِجابٌ يُريدُ يُکَلِّمَهُم فَيَسمَعُونَ ، وَ يَنظُروُنَ اِلَيهِ وَ هُوَ في مَکانِهِ ! " .

" هنگامي که قائم ما (ع) قيام کند ، دست شريفش را بر سر بندگان بگذارد و خردهاي آنها را گردآورد و رشدهاي آنها را کامل گرداند و خداوند بر وسعت بينايي و شنوايي آنها مي افزايد و در ميان قائم (ع) و آنها مانع و سدي نمي ماند . هر وقت قائم (ع) بخواهد با آنها سخن بگويد ، آنها هر کجا باشند ، مي شنوند ، و آنها هر کجا که هستند نگاه مي کنند و او را در اقامتگاه خود مي بينند " . (1)

1- بشاره الاسلام صفحه 254 ، بحار الانوار جلد 52 صفحه 328 ، غيبت نعماني صفحه 4 ، منتخب الاثر صفحه 483
ت