* حديث شماره : 845 *
* حسن بن بشير ، از ابى الجارود ، روايت كرده كه مىگويد : از امام باقر عليه السلام سئوال كردم قائم شما چه زمانى قيام مىفرمايد ؟ فرمود : اى ابا جارود شما آنزمان را نخواهيد ديد . عرضكردم اهل زمانش چطور ؟ فرمود : اهل زمانش راهم نمى بينيد قائم ما بعد از مأيوس شدن و نا اميد گشتن شيعيان قيام مىكند ومردم را سه بار دعوت مى كند وبه كمك مى طلبد ولى هيچكس پاسخ او را نمىدهد ، تا آنكه روز چهارم به پرده كعبه مى چسبد ومى گويد : خدا يا ياريم كن ودعايش رد نمىشود خداوند نيز به ملائكه اى كه رسول الله ( صلى الله عليه وآله ) را در روز بدر يارى كردند دستور مى دهد حضرت مهدى عليه السلام را يارى كنند وآنها كه تا آنزمان هنوز آماده باش بوده وزين اسبهاى واسلحه هاى خود را زمين نگذاشته اند با حضرت بيعت مىكنند ، سپس سيصد وسيزده مرد با حضرت بيعت مى نمايند و حضرت به مدينه رفته ومردم نيز همراه حضرت به مدينه مى روند براى رضايت خدا ، آنگاه حضرت هزار وپانصد تن از قريش را كه همه حرامزاده مى باشند مىكشد وسپس داخل مسجد شده وديوار آنرا مىشكند وبر زمين مى ريزد وبعد ، ازرق ، وزريق ، ( دو تن از دشمنان اهل بيت عليهم السلام ) لعنهما الله ، را از قبر بيرون كشيده وبا آنها صحبت كرده وآنها هم پاسخ مىدهند ، دشمنان واهل باطل در اينجا به ترديد افتاده وتعجب مى كنند كه حضرت با مردگان مى تواند صحبت كند ، آنگاه حضرت پانصدتن از آن اهل باطل را در داخل مسجد كشته سپس آن دو تن را كه از قبر بيرون كشيده آتش مى زند و مى سوزاند آنها را با همان هيزمهائى كه مى خواستند با آن ، على وفاطمه وحسن وحسين ( عليهم السلام ) را آتش بزنند مى سوزاند ، وآن هيزمهاى ماست وما ( ائمه ) آنرا به يكديگر ارث مىدهيم ، سپس حضرت ، كاخ مدينه را خراب مى نمايد ، و آنگاه به سمت كوفه حركت مى نمايد وشانزده هزار تن از بتريه گروهى شبيه خوارج را كه مسلح وقاريان قرآن فقهاء در دين بوده و از زيادى سجده پيشانى آنها زخم شده و . . . . . ونفاق تمام وجودشان را پركرده است ، به حضرت مى گويند : اى فرزند فاطمه ، بر گرد كه ما نياز به تو نداريم ، آنگاه حضرت در عصر روز دوشنبه در پشت نجف تا شب تمامى آنها را بسرعت مى كشد وهيچ يك از آنان جان سالم بدر نمىبرد ، و اصحاب حضرت هيجيك آسيب نمى بينند گرچه خون مقدس آنها وسيله تقرب به خداوند متعال مىباشد ، سپس حضرت وارد در كوفه شده ، وآنقدر از جنگاوران را مىكشد تا خدا راضى گردد . راوى مى گويد : از آنجهت كه درست مطلب را متوجه نشدم به حضرت عرضكردم : فدايت شوم خداوند چه زمانى راضى مى شود ؟ فرمود : اى ابا جارود خداوند به مادر موسى وحى كرد وحضرت قائم عليه السلام از مادر موسى گرامىتر است ، خداوند به زنبور عسل وحى مى كند در حاليكه آنحضرت از زنبور عسل پيش خدا عزيز تر است ، اينجا بود كه مطلب را فهميدم ، آنوقت حضرت فرمود : آيا مطلب را فهميدى ؟ عرضكردم آرى . فرمود : حضرت قائم عليه السلام سيصد ونه سال به مقدار توقف اصحاب كهف در غار حكومت خواهد نمود ، وجهان را پس از پرشدن از ظلم وستم ، پر از عدل و داد خواهد كرد وخداوند شرق وغرب جهان را براى او فتح كرده وآنقدر از مردم مىكشد تا جز دين محمد صلى الله عليه وآله باقى نماند ومانند سليمان بن داود رفتار مىنمايد ، چنانكه خورشيد وماه را بخواند او را پاسخ مى دهند وزمين در زير پاى حضرت مى پيچد ( طى الارض ) ومطابق امر و وحى خداوند عمل مى نمايد