" يَقِفُ بَينَ الرُّکنِ وَ المَقامِ ، فَيَصرُحٌ صُرخَه فَيَقُولُ : يا مَعاشِرَ نُقَبائي ، وَ أهلَ خاصَّتي وَ مَنِ الدَّخَرَهُمُ الله لِنُصرَتي قَبلَ ظُهُوري عَلي وَجهِ الأرضِ : إئتُوني طائعينَ ! . فَتَرِدُ صَيحَتُهُ عَلَيهِم وَ هُم في مُحاريبِهِم وَ عَلي فُرُشِهِم في شَرقِ الأرضِ وَ مَغرِبِها ، فَيَسمَعُونَهُ في صَيحَهٍ واحِدَهٍ في اُذُنِ کُلِّ رَجُلٍ ، فَيَجيئُونَ نَحوَها " .

" در ميان رکن و مقام مي ايستد ، آنگاه بانگ برمي آورد : اي فرماندهان من ! اي نزديکان من ! اي کساني که خداوند پيش از ظهور من آنها را براي ياري من در روي زمين ذخيره کرده است ! به سوي من بشتابيد و به فرمان من گردن نهيد ، صداي آن حضرت در شرق و غرب جهان به گوش يارانش مي رسد ، و آنها که در محرابهاي خود و يا برفراز رختخوابهاي خود هستند ، در يک لحظه بانگ امام (ع) را مي شنوند و به سوي او مي شتابند " . (1)