" براي او کنزهايي ( گنج ) در طالقان هست که اين کنزها از طلا و نقره نيست ، بلکه مرداني است که دلهاي آنها چون قطعه هاي آهن است که هرگز شک و ترديد در آنها راه ندارد . آنها در اعتقاد خود در مورد خدا از سنگ سختر هستند ، اگر به کوهها هجوم ببرند آنها را از پاي در آورند ، با پرچم هاي خود به هيچ کشوري روي نمي آورند جز اينکه آنرا فتح نموده ( مظاهر کفر را از بين مي برند ) بر فراز اسبهاي نجيب خود دست بر زين اسب امام (ع) مي کشند و تبرک مي جويند . آنها به هنگام نبرد پروانه وار شمع وجود امام (ع) را در ميان گرفته ، محافظت مي کنند و هرچه امام اراده کند از او کفايت مي کنند . مردان شب زنده داري که شبها نمي خوابند و زمزمة نمازشان چون نغمة زنبوران از کندو به گوش مي رسد . شبها را با شب زنده داري سپري مي کنند و بر فراز اسبها خدا را تسبيح مي گويند . آنها در برابر فرمان امامشان از بنده مطيع ، مطيع تر هستند . گويي دلهاي آنها مشعلي نوراني است ، و آنها از ترس پروردگار خود نگرانند . شعار آنها " يا لَثاراتِ الحُسَين (ع) " ( اي خونخواهان حسيني ) است . رعب و وحشت آنها ، مسافت يک ماه جلوتر از خودشان پيش مي رود و آنها فوج فوج به سوي مولي (ع) حرکت مي کنند . خداوند به وسيله آنها امام حق (ع) را ياري مي فرمايد " . (1)